Dołączyliśmy do akcji "Kupon dla Krwiodawcy".

Jako wyraz uznania dla Krwiodawców oferujemy bilety ulgowe w cenie 17 zł na wszystkie spektakle.

Kupony upoważniające do zakupu biletów po cenie ulgowej są do pobrania na profilu http://krwiodawstwo.honaro.pl (zakładki : Oferta → Kupony)

Kupony są widoczne tylko dla Krwiodawców.

Oddaj krew a otrzymasz Dyplom z unikalnym kodem.
Wpisz kod i pobieraj kupony.

Zachęcamy wszystkich do oddawania krwi!

Historia

Wszystko zaczęło się w sezonie 1947/48 od powstania sceny dramatycznej w Teatrze Lalki i Aktora stworzonym przez Elżbietę i Zenona Kalinowiczów. W 1948 r. prywatną antrepryzę Kalinowiczów przejęło miasto, zmieniając jednocześnie jej nazwę na Teatr Młodego Widza (upaństwowiono go w 1950 roku).

W 1953 r. dyrekcję i kierownictwo artystyczne objął na trzynaście lat ceniony aktor Adolf Chronicki. Zabiegając o zmianę teatralnego szyldu skupił się na "dorosłym" repertuarze sceny dramatycznej, na kształtowaniu jej profilu artystycznego. 1 stycznia 1957 r. zmieniono nazwę teatru na Teatr Rozmaitości i przyznano fundusze na generalny remont. Mimo fatalnych warunków pracy udało się przygotować kilka znaczących przedstawień m.in. odważną Warszawiankę Wyspiańskiego (w AK-owskich kostiumach) wyreżyserowaną przez Halinę Dzieduszycką i Adolfa Chronickiego, Tramwaj zwany pożądaniem Williamsa w reżyserii Zygmunta Hübnera. W 1958 r. Jerzy Jarocki przygotował Wracamy późno do domu Karpowicza, rozpoczynając tym spektaklem 30-letnią współpracę z teatrem. To przedstawienie stało się też początkiem długiej obecności Tymoteusza Karpowicza na scenie przy ul. Rzeźniczej, zwanej na przełomie lat 50-tych i 60-tych "domem Karpowicza". Uroczysta premiera Zawiszy Czarnego Słowackiego w reżyserii Andrzeja Witkowskiego i z rewelacyjną scenografią Piotra Potworowskiego była pierwszym przedstawieniem w wyremontowanym teatrze. Dobre warunki pracy zaowocowały ciekawymi spektaklami: udanym debiutem teatralnym Kazimierza Kutza, pełnymi rozmachu realizacjami dramaturgii radzieckiej Szymona Szurmieja, pracami Stanisława Igara i Andrzeja Witkowskiego.

Lata 1966-1973 to czas wyraźnego wzrostu poziomu artystycznego teatru pod kierownictwem Andrzeja Witkowskiego. Wybór Edmunda Wiercińskiego na patrona teatru i zmiana jego nazwy na Teatr Współczesny określiły kierunek artystycznych poszukiwań Witkowskiego. Pociągnęło to za sobą zmiany repertuarowe i odmienne kształtowanie zespołu artystycznego. Linię repertuarową wyznaczały realizacje dyrektora - Namiestnik Hochhuta, Zielone rękawice i Przerwa w podróży Karpowicza, Róża i Przedwiośnie Żeromskiego, Samuel Zborowski Słowackiego. W taki teatr znakomicie wpisywały się prace Jerzego Jarockiego - Pluskwa Majakowskiego, wybitna Stara kobieta wysiaduje Różewicza czy Śmierć na gruszy Wandurskiego w reżyserii Józefa Szajny. Wtedy też debiutuje w Teatrze Współczesnym Helmut Kajzar - jako reżyser Bolesławem Śmiałym Wyspiańskiego, jako dramaturg - Paternoster w reżyserii Jerzego Jarockiego.

Współpraca z teatrem Helmuta Kajzara i Tadeusza Różewicza, określony i ugruntowany profil artystyczny oraz świetnie przygotowany zespół aktorski, to spadek jaki po Andrzeju Witkowskim otrzymał Kazimierz Braun, dyrektor naczelny i artystyczny Teatru Współczesnego od 1975 r.

Już pierwsza praca reżyserska Brauna - Białe małżeństwo Tadeusza Różewicza okazała się wielkim sukcesem artystycznym i frekwencyjnym (ponad 600 spektakli). Sukcesami były także kolejne, ambitne realizacje dyrektora: Anna Livia Słomczyńskiego, Matka Courage Brechta, Operetka Gombrowicza, Dziady Mickiewicza, Przyrost naturalny i Pułapka Różewicza, Dżuma Camusa. Helmut Kajzar przygotował m.in. znakomite Odejście Głodomora Różewicza oraz swoje sztuki: Trzema krzyżykami, Villa dei misteri, Teatr metacodzienny - Samoobrona. Braun umiejętnie wykorzystał i rozwinął artystyczny "spadek" po Witkowskim budując jeden z najlepszych teatrów w Polsce, który swoje osiągnięcia prezentował z sukcesami również poza krajem. Zdjęte po pierwszej próbie generalnej Nienasycenie w reżyserii Wiesława Saniewskiego było ostatnim przedsięwzięciem artystycznym dyrektora Kazimierza Brauna. Po konflikcie z władzą komunistyczną został natychmiast odwołany ze stanowiska. Wraz z nim odeszło z teatru wielu aktorów.

Ci, którzy pozostali wraz z dyrektorem Janem Prochyrą starali się stworzyć nowe oblicze teatru. Dwa mocne akcenty tej dyrekcji to niezapomniany Sztukmistrz z Lublina Singera w reżyserii Jana Szurmieja i Samobójca Erdmana w reżyserii Jerzego Jarockiego.

Kolejne lata i dyrekcje - Krzysztofa Rościszewskiego, Julii Wernio, Zbigniewa Lesienia - to m.in. debiuty teatralne Sylwestra Chęcińskiego (Komedia sytuacyjna), obsypana nagrodami, wspaniała Historyja o chwalebnym zmartwychwstaniu Pańskim Mikołaja z Wilkowiecka w reżyserii Piotra Cieplaka, Wiśniowy sad Czechowa zrealizowany przez Andro Enukidze, Rewizor Gogola w reżyserii Sergieja Desnitskiego.

W kształtowaniu artystycznego wizerunku teatru znaczący udział mieli aktorzy, od przedwojennych jeszcze artystów - Józefiny Bolskiej i Wacława Zdanowicza, Wiktora Biegańskiego, Stanisławy Zbyszewskiej, Zuzanny Łozińskiej, poprzez pierwsze powojenne pokolenia aktorów - Danielę Makulską, Eliasza Kuziemskiego, Henryka Hunko, Wiktora Grotowicza, Józefa Pierackiego, Władysława Dewoyno, Zdzisława Kuźniara i kolejnych: Zdzisława Kozienia, Andrzeja Bielskiego, Erwina Nowiaszaka, Genę Wydrych, Marlenę Milwiw, Edwarda Lubaszenkę, Maję Komorowską, Marię Zbyszewską, Bogusława Kierca, Teresę Sawicką, Halinę Skoczyńską.

Teatr od 1995 r. jest znów teatrem miejskim z nazwą Wrocławski Teatr Współczesny im. Edmunda Wiercińskiego.

Cztery lata później, 1 stycznia 1999 r., dyrektorem naczelnym i artystycznym teatru została Krystyna Meissner. Od początku jej dyrekcji Teatr Współczesny nie tylko mocno wpisał się w życie kulturalne Wrocławia, ale uważany jest powszechnie za jedną z najciekawszych, najbardziej interesująco prowadzonych polskich scen teatralnych. Uznanie publiczności i krytyki zdobył sobie czytelnym repertuarem, poważnym traktowaniem widza, a przede wszystkim świetnym doborem realizatorów różnych generacji. Od 2001, co dwa lata, Teatr organizuje Międzynarodowy Festiwal Teatralny DIALOG-WROCŁAW, którego kolejna, szósta edycja odbyła się w październiku 2011 roku.